کد مطلب:30143 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:19

گنجینه پرسمان » اعتقادات

چرا پيامبران و امامان، با اينكه معصوم بوده اند در برابر خداوند اعتراف به گناه كرده و از خداوند طلب آموزش مي كردند؟

اعتراف به گناه از سوي معصومان و طلب بخشش آن بزرگواران به اين معنانيست كه آنان گناه به معناي حروم شرعي انجام داده اند بل معناي آن اين است كه كاري كرده اند كه شايسته مقام ربوبي خدا نبوده است كه در اصصلاح كلام اسلامي به آن «ترك اولي» گفته مي شود. گاهي انبياء از كارهايي استغفار مي كرده اند كه به نظر عادي انجام آن كارهاي اختياري هم نبوده است ولي چون آنان مقام بلندي داشته و عظمت خدا را هم خيلي بيشتر از ما درك مي كرده اند، اين كارها را براي خود ذنب و گناه حساب مي كرده اند و از آن طلب بخشش مي كرده اند اموري مانندمواقعي كه انسان عبور مي شود لباس خود را از تن بيرون كند. چنين كاري را معصومان با توجه به عظمت ومقام خدا گناه محسوب مي نمودند.
بنابراين انبياء و امامان، ازكارهاي بسيار كوچك كه، آنها را گناه وحتي كمتر از گناه هم به شمار نمي آوريم، پرهيز دارند و اگر مرتكب آن كارها شدند اين را گناه تلقي مي كنند و براي همين استغفار گريه مي كنند. چرا كه آنان، چنان عظمتي در مورد خداي متعال قائل هستند كه بعضي از كارهاي خود را، با اينكه حتي مكروه هم نيست، ذنب وگناه مي دانند . از همين رو در روايت آمده است.
«حسنات الابرار سيئات المقربين; كارهاي خوب نيكوكاران، براي مقربّان گناه است». بايد توجه داشت همين كارهايي كه معصومان براي خود گناه مي دانند، موجب آتش جهنم و عذاب آخرت نيست و استغفار از اين كارها هم به خاطر رهايي از آتش جهنم نيست بل انجام اين كارها تنها باعث مي شود كه از عنايات خاص خدا و مقاماتي كه عقل ما قدرت مهم آن را ندارد، محروم شوند كه استغفار موجب بازگشت به مقام اوليه اي است كه قبل از انجام اين كارها داشته اند و يا موجب رسيدن به مقامات والاتري است كه در اثر انجام اين كارها از نيل به آنها محروم شده اند(19).

( بخش پاسخ به سؤالات )